Het gaat er niet om hoe anderen over mij denken, maar hoe ik over mijzelf denk.

 Vaak heb ik gehoord dat stellen aangeven niet tegen familie en vrienden durven te vertellen dat ze een open of polyamoreuze relatie (zouden willen) hebben. Ze hebben dan een primaire relatie en de ander moet zich daar maar naar aanpassen. Mag vaak geen deel uitmaken van de rest van het leven en leert daardoor veel vrienden en familie van hun geliefde niet kennen. Soms een enkeling, een goede vriend/vriendin.

Ook krijg ik reacties te horen als: “Ze begrijpen het toch niet”, “De situatie doet zich nu niet voor, als dat wel zo is, vertel ik het,” of “Ik ben gelovig opgevoed, en vanuit het geloof zullen ze het niet begrijpen.” Zo zijn er vast wel meer redenen gegeven waarom het niet te doen.

Toen mijn secondaire vriendje op Facebook vertelde dat onze relatie met z’n drieën was, is mijn relatie met mijn primaire partner snel overgegaan. Mijn primaire vriendje en ik hadden het wel al tegen wat mensen verteld; tegen vrienden, mensen van mijn kant, maar ook zijn ouders wisten ervan. Toch kwamen er veel negatieve reacties. Zijn oma gaf bijvoorbeeld aan dat ze het “belachelijk!” vond. Of de negatieve reacties uiteindelijk de reden was dat het uitgegaan is, laten we maar in het midden.

Het voelde voor mij of ik faalde. Ik heb jarenlang dat huisje-boompje-beestje leven gewild. Zo werd ik tenminste opgevoed. En doordat de relatie uit ging, voelde het nog meer als falen. Ik ben mij toen gaan afzonderen van mensen om mij heen. Mijn eigen gedachten waren dat mensen mij toch niet aardig vonden, mijn keus niet zouden accepteren of wilden respecteren. Dat mensen geen vrienden meer wilden zijn, en familie mij niet lief vond.

Mijn negatieve gedachten, projecteerde ik op anderen.

Pas nu, jaren later, ben ik mijzelf gaan accepteren. Accepteren dat ik polyamoreus ben en zo’n leven wil. Het scheelt dat ik nu weet dat polyamorie een woord is voor de leefstijl. Met mijn primaire vriendje moest ik alles toen ontdekken. Het is mijn leven. Mensen die ik de afgelopen tijd heb ontmoet, heb ik vrij snel verteld over mijn leven en keuzes.

Tot mijn verbazing accepteert iedereen mij om wie ik ben. Ik heb begrip dat anderen niet polyamoreus zijn. Ik kan mij ook voorstellen dat mensen mij niet altijd begrijpen. Ik weet nu dat ze mij geen mindere vriendin vinden. Mijn keuzes wat dit betreft zegt niks over mijn vriendschap met hen.

Ik ben erachter gekomen dat ik veel vrienden opzij heb gezet, uit angst voor wat ze over mij dachten. Zo nam ik geen initiatief meer naar mensen toe, maar wachtte ik tot zij moeite voor mij deden. Contact met mij opnamen. Het bleek dat ze niet echt oordeelden over mij, maar dat ik mijn oordeel over mijzelf op hen projecteerde. Vriendinnen hebben uitgelegd dat het misschien niet hun keus zou zijn om een open of polyamoreuze relatie te hebben, maar dat zegt niks over de vriendschap. Door te zijn wie ik ben en er open in te staan, merk ik zo blij te zijn met de mensen om mij heen. De mooie gesprekken. Want mijn openheid geeft anderen ruimte ook open te zijn over zichzelf. Dat mensen bijvoorbeeld ook (buiten coronatijd) naar parenclubs gaan, een open relatie hebben. Ik hoor van alles. En daar ben ik dankbaar voor.

Mijn tip dan ook voor een ander: wees jezelf en kom daarvoor op. En natuurlijk, in het begin krijg je moeilijke vragen, moeilijke gesprekken en oordelen. Een vriendin vroeg; “Wat nu als je iemand vindt die alles is wat je zoekt, maar dan echt alles. Zou je dan nog steeds om je heen kijken?” Dat vind ik een lastige vraag, want aan de ene kant zou ik denk ik altijd af en toe de afwisseling willen, ik bedoel, ook al is die biefstuk zo goed gebakken en zijn de groenten steeds anders, op een gegeven moment heb je ook wel zin in een gehaktbal, of een kaassoufflé ofzo. Maar ik kan niet in de toekomst kijken. Door zo open te zijn, en door mijzelf te zijn voel ik mij vrij en gelukkig

Sanne Loomans