Varen en conclusies trekken, deel 1 van 2.

 

Vandaag schrijf ik over de paradox die ik ervaar tussen proberen en keuzes maken. En voornamelijk over waarom ik alleen nog maar met mensen date die poly zijn. En ik vertel je eerlijk, dit klinkt voor de romanticus in mij zo overbodig. Waarom nog meer hokjes? Liefde is toch liefde? Je kunt toch niet ervan uitgaan dat de persoon met wie je een fantastische klik hebt, zo’n levensstijlkeuze al helemaal heeft uitgezocht? En het is ook niet niks om open te staan voor een emotionele verbinding met iemand die al een partner heeft? Daarnaast, heb ik niet zelf ook mijn weg naar polyamorie uit moeten zoeken door eerst een open relatie te hebben? Seks en daten zonder emoties is iets wat ik bijvoorbeeld probeerde. Dus om keuzes te maken moet je onderzoek doen. Maar polyamorie is voor mij een keuze die veel betekent. En vorig jaar zomer besloot ik om alleen nog maar mensen te daten die echt polyamoreus zijn.

Ik zal je vertellen hoe het zit en je meenemen in een aantal ervaringen die ik heb gehad.

Een jaar geleden zat er een prachtige vrouw voor me. Ze had goed nieuws vond ik. Ze vond me namelijk echt heel leuk. En dat was wederzijds, dus ik vond dat we goed op weg waren. Maar ze vond me zo leuk dat ze het niet kon verdragen mij te zien met mijn partner. Op nota bene onze tweede afspraak was mijn date al jaloers op mijn partner. Terwijl ik toch echt heel duidelijk mijn partner en levensstijl in mijn bio had gezet. Het was best wel rot, ik had sinds tijden niet zo een leuke eerste date gehad. Maar in ieder geval was ze eerlijk en duidelijk. Dit was zeker niet de eerste keer dat iemand uiteindelijk de boot afhoudt, maar zeker wel de duidelijkste keer. En dat kon ik wel kon waarderen.

Ze was alleen niet de eerste. De meeste mensen die ik op Tinder had gevonden, omarmden polyamorie zelf niet als hun eigen levensstijl maar vielen vooral in de categorie: single en open-minded. Het zijn mensen die ‘het op zich niet erg vinden dat ik al een partner heb’ en vaak ook bewondering uitspreken voor ‘dat dat zo kan’. Waarschijnlijk zijn ze in voor een leuke avond of wat leuke dates en zullen wel zien waar het schip strandt. Achteraf blijkt dat ze zich niet emotioneel willen hechten met iemand die ‘al’ een partner heeft en als het erop aankomt zijn ze ook niet echt op zoek naar een polyamoreus leven. Ik zeg niet dat iedereen die single en openminded is zo is, maar in mijn ervaring strandt het schip eigenlijk steeds op een ander eiland dan polyamorie-eiland. En dan heb ik een afwijzing, die in het gunstigste geval eindigt in een teleurstelling en in het ergste geval is dat een gebroken hart. Want wat een probleem is voor de ander is voor mij juist heel fijn: een intieme relatie. Ik win iets en de ander lijkt iets te verliezen. Ze leveren iets in. Bijvoorbeeld ruimte voor andere romantische partners waarvoor zij wel de enige kunnen zijn. Want, laten we eerlijk zijn: de polyvijver is een veel kleinere om uit te vissen. En ergens denk ik, met mijn polyhoofd, dat liefde en intimiteit dan genoeg zou kunnen zijn. Dat iemand daar vanzelf poly van zou kunnen worden, je groeit ergens immers langzaam in als dat het je waard is. Maar ik heb nu vooral gezien dat dat haventje van mij mijn lieve partnerschip behelst en de andere schepen lekker verder varen en op andere eilanden ‘stranden’. Daarom besluit ik niet meer te daten met mensen die ‘monogaamminded’ zijn. Want je wilt poly zijn of je wilt het niet.

Ik loop een paar weken rond met deze kersverse beslissing. Het doet me goed, ik voel me empowered. Ik laat me niet meer van wal slepen voor een mooi schip. En dan is zij daar op kantoor. Ze weet van de aard van mijn levensstijl af en vindt het boeiend. Het is een open-minded vrouw die mijn levenswijze en mijn partner respecteert. Ze leert hem ongeveer tegelijkertijd met mij kennen. Het is de vierde keer dat ik haar zie en met wat wijntjes durf ik haar te vragen of ik haar mag kussen.

Het gaat een beetje onwennig allemaal. Ze zegt me dat ze het niet zeker weet. En dat is geen ja, dus ik vertel haar dat ik haar dan maar bewonder op een afstandje. En, uiteindelijk, worden we naast collega’s ook vrienden. We bouwen een constructieve en positieve band, we helpen elkaar echt verder. Ik merk wel dat er iets is tussen ons. En als ik dan soms met haar flirt wijst ze me erop dat we vrienden zijn, maar ik merk dat ze het ook fijn vindt. Dus het is wel een beetje vaag maar op een speelse flirterige manier en stiekem vind ik dat jagen ook wel heel leuk. Misschien ken jij dat ook wel. Een paar maanden later nodigt ze me uit bij haar thuis, want ze heeft goede wijn. We drinken die wijn en vertellen over ons leven en onze dromen.

We kussen voor de eerste keer en binnen 10 uur deelt ze me mee dat het niet meer gebeuren kan.