Unicorn hunting

 Zo, laten we eens een controversieel onderwerp aanhalen: unicorn hunting. Of: stelletjes die een derde zoeken. 

Geen zorgen, het is niet mijn doel om jullie de les te leren en betweterig te doen. Maar ik ga wel mijn uiterste best doen om mijn eigen ervaring in de positie van unicorn over te brengen, op genuanceerde maar misschien ietwat ongezouten wijze. Om zo voor een beetje begrip en liefde te zorgen in de hectische wereld van het non-monogaam relateren.

Laat ik beginnen met de basics. Wie ben ik, en wat is een unicorn?
Ik ben cis vrouw, jong-ish, biseksueel, en val onder de parapluterm non-monogaam. Ik heb profielen op datingsites en sta zo nu en dan met mijn hoofd in de media of voor een groep voor lezingen. Daarmee roep ik iets toegankelijks over mij af.
Daardoor kom ik al snel in beeld bij de zogenaamde “unicorn hunters”: Een stelletje, vaak bestaande uit man en vrouw, op zoek naar een derde persoon om een driehoeksrelatie mee aan te gaan. Ze zoeken een biseksuele vrouw die met hun beide tegelijk wil daten en beide personen ongeveer even leuk vindt. 

Ik kan me die wens erg goed voorstellen: als je je huidige, fijne relatie kan behouden én een prettige aanvulling kan vinden, die graag bij jullie wil zijn, zodat er ruimte is voor nieuwe vlinders én oude stabiliteit, meer liefde en meer mensen, de kans om je ervaring te delen met je huidige partner.. What’s not to like?

Maar, there’s a catch: zo’n derde vinden is verdomd lastig. Vandaar de term unicorn. Mythisch, niet bestaand, een droombeeld. Maar ondanks de zeldzaamheid en moeilijkheid bestaat het nog steeds als ideaalbeeld voor veel beginnende polyamoristen. Ook de media ziet wel wat in deze constructie, in artikelen over polyamorie of afleveringen in sensatie-programma’s. Er zijn zelfs hele series aan gewijd (Ik noem een You, Me, Her op Netflix). Mensen krijgen een droombeeld te zien, stellen willen het ook proberen met hun eigen Izzy, net als in de Netflix-serie, en benaderen mij met zo’n voorstel. 

In mijn begintijd van non-mono was ik erg nieuwsgierig en wilde ik veel dingen wel een kans geven. Met een gezonde dosis naïviteit maakte ik een profiel aan op een datingsite. Het viel me direct op dat ik regelmatig berichten kreeg van stelletjes met een gezamenlijk profiel, op zoek waren naar een derde. Ik raakte met zo’n stel aan de praat. Het begon casual, beetje kletsen, misschien eens wat drinken, kijken of het klikt. Je kent het wel. Maar hoe dichter we bij een ontmoeting kwamen, hoe meer rode vlaggetjes er omhoog kwamen. Ik kreeg twijfels. Hoe zagen zij mij eigenlijk in hun date-plaatje passen? Kom ik per definitie op de tweede plek? Wat gebeurt er met mij als er problemen ontstaan? De rode vlaggetjes werden concreter. Ik mocht niet met één van hen afspreken, alleen met allebei. Zij mochten elkaar wél één op één zien. En dat ze de regel hadden dat we “gewoon” een punt achter ons contact konden zetten, als ik één van hen toch niet zo leuk vond maar wel hoteldebotel was op de ander. Alsof er niets gebeurd was. 

Toen ze zeiden dat ik ze toch op zijn minst een wijntje verschuldigd was (want ze hadden immers energie in mij gestoken), was ik klaar met deze mensen.

Er bleven daarna onschuldig ogende berichten binnenkomen van andere stellen, en ik zette mijn antropologische petje op. Als er zoveel interesse naar is, dan moeten er ook leuke mensen tussen zitten, toch? Daar had ik dan wel weer gelijk in, zeker niet iedereen was zo opdringerig als zij waren. Maar al snel kwamen andere problemen aan het licht: Profielen hadden voornamelijk foto’s van haar, met in de tekst verstopt dat ze samen op zoek waren. Best misleidend. Of ik wist niet met wie van de twee ik chatte, omdat ze zich als een eenheid gedroegen. Ik hoorde vaak, “we daten niet samen uit onzekerheid, dit is gewoon wat we willen”, maar meestal waren ze zo afhankelijk van elkaar dat daten, non-monogaan worden en meerdere liefjes hebben met elkaar gedeeld moest worden. Er werd veel gezegd over mijn toevoeging aan hun leven, maar weinig over hen in míjn leven, de focus lag op het leuke voor hen. Maar werd het te spannend, dan werd contact verbroken met weinig aandacht voor mijn gevoelens.

In dit contact voelde ik dat het voor mij erg belangrijk is om in een zo open mogelijke context te beginnen. Ik wil een relatie aan kunnen gaan met een persoon, of twee, maar ik wil geen relatie met een eenheid of concept. Ik wil niet beginnen aan een relatie, wetende dat er een plaatje is waar ik in moet passen, waarin ik per definitie op een gemaakte tweede plek kom. Zo’n plaatje waarin het stel voorop komt en ik ‘gepauzeerd’ wordt als het te spannend wordt voor ze. En ik vind het enorm belangrijk dat mensen in mijn leven tijd steken in zelfontwikkeling, zelfontdekking, en daarin zekere skills hebben om die dingen ook naar mij te kunnen communiceren. Laat me weten waar ik aan toe ben, wat belangrijk is om te weten, wat ík ervoor terug krijg (behalve dat jullie “veel liefde hebben om te geven” want what does that even mean?).

Ik weet inmiddels dat ik deze kernwaardes niet kan rijmen met het beginnen van een relatie met een stel. Ik sluit niet uit dat ik ooit eens een stel date omdat dat organisch zo ontstaat, als ik me toevallig aangetrokken voel tot twee personen die een stel zijn. Maar dat is een heel ander verhaal, en ik schat die kans niet groot in.

Al met al denk ik dat dit een onderwerp is waar we nooit over uitgepraat raken. Het leeft. De media pikt het op. Op papier is het sexy, boeiend, en misschien wel het belangrijkst, het is een logische eerste veilige gedachte als je het poly-pad gaat ontdekken. Maar het is poly on hard mode en ik hoop dat die realiteit ook mainstream mag worden. 

- Loeka